Nie miała jednak czasu, by way of się upewnić, bo do jej uszu dotarł dziwny, przeciągły dźwięk. Zamarła, nasłuchując. Znowu to samo skrzypienie. Miarowe, rytmiczne, powoli cichnące, a potem powracające jeszcze głośniej. Nie zastanawiając się ruszyła na prawo w kierunku, z którego dobiegał. Po chwili znalazła się na pozbawionej kwiatów plamie terenu, obsianego idealnie gęstą, miękką trawą. Wszędzie dookoła rosły przekwitłe magnolie, pokryte dużymi soczystymi liśćmi. Na środku placu, na szerokiej, trzyosobowej huśtawce kołysał się Ian. Leżał z nogami podciągniętymi do góry, stopami opartymi o krawędź ławki i głową płasko na deskach. Dłonie miał wczepione we włosy po obu stronach nad uszami, jakby coś rozdzierało mu czaszkę od środka. Jego ciało było całkowicie nieruchome, a oczy rozwarte szeroko i wpatrzone w rozświetlane błyskawicami niebo. viał bosy, w czarnych dżinsach, białej półprzezroczystej koszuli, wypuszczonej na wierzch i niedbale założonej, skórzanej kurtce, której suwak rytmicznie uderzał w skrzypiący, metalowy łańcuch. - Ian? - jej głos wyrażał niepokój. Chłopak nawet nie drgnął. Wyglądał jakby nadal nie wybudził się z letargu, który wywołał widok skrzydeł Anastazji. Podeszła cichutko bliżej czekając, aż huśtawka się zatrzyma. Wtedy pochyliła się i dotknęła delikatnie jego ramienia, nie spuszczając z niego wzroku. Oczy Iana powędrowały nieobecnie w jej stronę. Na twarzy wymalował mu się jeszcze większy ból. Amanda poczuła wzbierające w niej łzy. Jak ona miała teraz do niego trafić? - Ianie? - powtórzyła, jakby niepewna czy rzeczywiście ją dostrzegł. Zamrugał szybko oczami. Ruch by means ofł tak nagły, że odskoczyła przestraszona, tracąc równowagę. Ciepłe dłonie złapały ją w nadgarstkach tuż przed upadkiem. Podciągnął ją do góry, zsuwając bose stopy na trawę i od razu posadził obok na chłodnych deskach. - Jesteś przemarznięta. - wyszeptał, częściowo odzyskując kontakt ze światem. Zdjął z siebie kurtkę i nie zważając na ciche protesty, okrył jej ramiona. Zadrżała, kiedy poczuła ciepło miękkiej skóry i otulający ją słodko- ostry zapach. - Muszę z tobą porozmawiać. - wyrzuciła z siebie, czując, że musi to zrobić zanim stchórzy. - To co powiedziała Ana… - jej głos zagłuszył rozdzierający powietrze grzmot. W świetle kolejnego błysku ujrzała przed sobą wielkie, obłąkane oczy chłopaka. Wspominanie o niej tylko pogarszało sprawę. Zadrżała ponownie, tym razem czując gęsią skórkę na plecach. Ian nie odrywał beznamiętnego spojrzenia od jej twarzy. Nagle poczuła konieczną potrzebę sprawdzenia, gdzie są jego ręce. Spuściła wzrok i odnalazła je po bokach kolan, obie dłonie zaciśnięte tak mocno, że zbielały mu kostki. Przed czym się powstrzymywał? Pytanie, które wyrwało się z jej drżących ust, ją samą wprawiło w osłupienie. - Zamierzasz mnie zabić? Zupełnie jakby była jednocześnie na to gotowa i zbyt przerażona, żeby cokolwiek do niej docierało. Zawdzięczała mu życie. Nie byłoby to zbyt niesprawiedliwe, gdyby odebrał coś, co do niego należało. Zacisnął wargi w wąską kreskę. Poczuła zimny pot na karku. Czy powinna zacząć uciekać?